Sedanur Demiral, Yorgun Vefa

Görsel: Sedanur Demiral, Yaşam Ağacı

Yorgun Vefa

Sedanur Demiral

Önemsiz olsaydı geçen günler,

Baştan yaratılırdı yıpranan her ömür.

Sanmam ki bir gün geç savunulduğum zaman,

Sevgiyle kandırılmaya razı olamam

Ayılmaya yakın yaktığım dilek sigaram,

Ekip suladığım dilek tüyleri...

İyi anlasam da yalnızlıkları birleştirmeyi,

Kuşlar uzaklarda kanat çırpıyor artık.

İlk kez senin için ayrıldım geldiğimden beri,

Buraya geldiğimden beri veda edemedim.

Esnaflar gibi çirkinleşiyor cümlelerim, gülmelerim.

Sana evrilen bir toplumdayım.

Ne olur ayaklarımdan, yürümekten,

Bahsettirme kimseye eksiklerimden.

Durup soluklanmaya dar vakitler olsa da

En çok dinlenenlerdir yorgunlar.

Koşacak, döndüreceğim çarkı ölene dek.

Ne de güzel yüzsüzleştim değil mi?

Hayranlık uyandırıyor çirkefliğim.

Merhametime alışmış toplumlardan,

Hiç utanmadan hak ettikçe beklediklerim.

Şehrin şoparları kadar cazgır ezgiler,

Hırsız çocuklarla karışacağım hayata,

Ki ben hâlâ küçüktür der basarım bağrıma,

Nerede üzülmeyen birini görsem,

Ama göremem artık söylenmeden.

Bir kez ıslanmadı omuzlarım dayadığında başını,

Havada yağ kokusuyla dolandığın belim,

İnceldikçe inceliyor, vefa mektuplarımız.

Herkes ayrılmadığımıza inanıyor, ben değil.

Ototrof